مقایسه تاثیر تمرینات ورزشی مقاومتی ، ویبریشن کل بدن و ترکیب آنها بر نسبت تستوسترون به کورتیزول در فوتبالیست های مرد نوجوان بالغ

مقدمه و اهداف تاثیر تمرین مقاومتی و ویبریشن کل بدن بر پاسخ هورمون های آنابولیک و کاتلبولیک  به خوبی مورد بررسی قرارگرفته است. اما اثر همزمان این دو بر پاسخ تسوسترون و کورتیزول مشخص نیست. لذا هدف این مطالعه مقایسه تأثیر ترکیب تمرینات مقاومتی با ویبریشن تمام بدن بر نسبت تستوسترون به کورتیزول بود. مواد و روش ها در یک کارآزمایی نیمه تجربی 30 فوتبالیست مرد جوان به طور تصادفی به 3 گروه تمرین 1- ویبریشن تمام بدن(10 نفر)، 2- تمرین مقاومتی(10 نفر) و 3- ترکیب هر دو روش(10 نفر) تقسیم شدند. تمرین ویبریشن شامل 1 دقیقه فعالیت و 1 دقیقه استراحت(مجموعا 10 دقیقه) با فرکانس 50 هرتز، جابجایی از نوع عرضی به میزان 4 میلیمتر و در حالت ایستاده(semi-squat) روی دستگاه ویبریشن انجام شد. تمرین مقاومتی بصورت سه دوره ده تایی با 70 درصد یک تکرار بیشینه و استراحت 2 دقیقه ای بین هر دوره اجرا شد.تمرین مقاومتی شامل پرس پا و اکستنشن زانو در حالت نشسته(جلو پا دستگاه) بودند. در گروه سوم ابتدا تمرین مقاومتی و سپس ویبریشن تمام بدن انجام شد. این تمرینات در 9 جلسه انجام شد. به منظور اندازه گیری کورتیزول، و تستوسترون تام، نمونه های خون پیش و پس از جلسات اول و آخر جمع آوری شدند(4 مرحله). تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS18 انجام شدند. یافته ها غلظت کورتیزول در همه موارد افزایش معنادار پیدا نمود (016/0 , p=007/0, p= 019/0 , p=005/0, p= 002/0 , p=009/0 p=). با این که غلظت تستوسترون پس از همه جلسات افزایش پیدا کرد؛ اما این افزایش تنها در گروه های تمرین مقاومتی(028/0 , p=039/0 p=)  و گروه ترکیب تمرین مقاومتی با ویبریشن تمام بدن(028/0 , p=05/0 p=) معنادار بود. نسبت تستوسترون به کورتیزول در 4 مورد کاهش پیدا کرده و تنها پس از جلسه آخر در گروه ترکیب تمرین مقاومتی با ویبریشن تمام بدن افزایش معنادار داشت(032/0p=) . تفاوت معناداری برای پاسخ های هورمونی بین گروه های سه گانه مشاهده نشد.    نتیجه گیری افزایش غلظت کورتیزول و تستوسترون و همچنین نسبت تستوسترون به کورتیزول پس از آخرین جلسه در گروه ترکیب تمرین مقاومتی با ویبریشن تمام بدن تأیید می‌کنند که ترکیب این دو روش موجب تقویت بهتر مسیر های آنابولیک شده اند.